ภาคพิเศษ ชุด ความเกี่ยวข้อง

ของม้ามองโกลกับม้าไทยพื้นเมือง

ม้าป่ามองโกลเลียนพรีวาลสกี้ (Mongolian Przewalski's horse) เป็นสายพันธุ์ม้าป่าตามธรรมชาติสายพันธุ์สุดท้ายที่ยังหลงเหลืออยู่ในโลก ซึ่งต่างจากม้าป่ามัสแตงที่เกิดจากคนสร้างขึ้นแต่หลุดออกไปและเพิ่มจำนวนอยู่ในธรรมชาติ แม้ม้าป่าสายพันธุ์นี้จะเคยสูญพันธุ์ไปจากธรรมชาติ แต่สายพันธุ์ดังกล่าวได้ถูกเพิ่มจำนวนในศูนย์วิจัยและปล่อยกับสู่แหล่งธรรมชาติในอุทยานแห่งชาติของประเทศมองโกลเลีย โดยคาดการณ์ว่าในปัจจุบันม้าป่าดังกล่าวมีอยู่ในธรรมชาติประมาณ 300 ตัว แม้จะมีโครงสร้างใกล้เคียงกับม้ามองโกลเลียที่เป็นสายพันธุ์ท้องถิ่น แต่พันธุกรรมจะไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้โดยตรงเนื่องจากจำนวนคู่โครโมโซมไม่เท่ากัน แต่ก็มีสมมุติฐานว่ามีการเปลี่ยนทางพันธุกรรมแยกจากสายพันธุ์ม้าป่าเมื่อประมาณ 120,000– 240,000 ปีที่แล้ว ม้ามองโกลเลียเป็นม้าสายพันธุ์ท้องถิ่นที่มีความแข็งแรงทนทานต่อสภาพแวดล้อมของประเทศ มีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในออกรบของเจงกีสขานและมีบันทึกว่าในช่วงเวลาดังกล่าวมีม้ามองโกลเลียจำนวนมากกว่า 3 ล้านตัว ในส่วนความเชื่อมโยงสองสายพันธุ์ ม้ามองโกลและม้าไทยพื้นเมือง (Thai native pony) พบว่าม้าไทยพื้นเมืองเป็นสายพันธุ์ที่มีลักษณะรูปร่างใกล้เคียงกับม้ามองโกลเลียและได้รับการตรวจยืนยันทางพันธุกรรมว่าเป็นกลุ่มเดียวกัน จากแผนภาพแสดงพันธุกรรมเราจะเห็นการแตกแขนงของสายพันธุ์ พบว่าม้าพื้นเมืองไทยและมองโกลอยู่กลุ่มเดียวกันและแยกออกมาจากกลุ่มม้าป่า

ม้ามองโกลคุงในปัจจุบัน(ภาค4)

สถานภาพ : ปัจจุบัน ม้าป่ามองโกลจัดอยู่ในชนิดพันธ์ที่ตกในอันตรายตามข้อตกลงของ IUCN ในอดีตพวกมันได้สาบสูญไปจากแหล่งธรรมชาติ อันเป็นผลของการล่าและสูญเสียถิ่นอาศัยจากคุกคามของมนุษย์ ต่อมา ได้มีการรวบรวมพันธุ์ม้าป่าที่อยู่ตามสวนสัตว์มาเพาะเลี้ยงจนมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นและปล่อยคืนสู่ธรรมชาติในทุ่งหญ้าแถบมองโกเลียในของจีน โดยปัจจุบัน มีม้าป่ามองโกลในธรรมชาติราว 2,000  ตัว

ม้ามองโกล(ภาค3)

ม้ามองโกลและถิ่นที่อยู่

ถิ่นอาศัย : พบในบริเวณทุ่งหญ้าสเตปป์ในแถบมองโกเลียและภาคตะวันตกเฉียงเหนือของจีน

อุปนิสัย : ชอบอยู่รวมกันเป็นฝูงขนาดเล็ก ฝูงละสิบถึงสิบห้าตัวโดยในฝูงประกอบด้วยลูกม้าและม้าตัวเมีย มีตัวผู้เป็นจ่าฝูง ออกหากินตามที่โล่ง อาหารหลักคือหญ้าและพวกไม้พุ่ม ม้าจ่าฝูงจะมีนิสัยดุร้ายและหวงอาณาเขต เวลามีสัตว์นักล่าเข้ามาโจมตี จะต่อสู้ด้วยการใช้ขาหน้าโขกเตะและกัดด้วยฟัน   

ม้ามองโกล(ภาคต่อที่1)

ม้ามองโกลกับสงคราม

การทำการรบของนักรบเผ่ามองโกล อ้างถึงหนังสือ “เจงกีสข่าน มหาบุรุษผู้เปลียนโลก” เขียนโดย แจ็ค วอเตอร์ฟอร์ด แปลโดยวิชัย รักศรีอักษร และ หลายๆ Entry เกี่ยวกับเรื่องราวของเจงกีสข่านในอินเตอร์เนต

“นักประวัติศาสตร์หลายคนคิดว่า จักรพรรดิเจงกิสข่านทรงพระปรีชาสามารถยิ่งกว่า Alexander, Hannibal Caesar, Attila และ Napoleonดังจะเห็นได้จากยุทธวิธีการทำสงครามของพระองค์ ซึ่งใช้ทหารม้าที่มีอาวุธคือ ธนูสำหรับยิงโจมตีข้าศึก โดยเจ็งกิสข่านจะทรงสั่งให้กองทัพม้าแสร้งทำเป็นแพ้ถอยหนี เพื่อให้ทหารข้าศึกควบม้าไล่ตามอย่างไม่เป็นขบวน แล้วกองทหารม้าของเจ็งกิสข่านก็รวมตัวกันใหม่อย่างเป็นระเบียบ เพื่อโจมตีกองทัพม้าข้าศึกที่ไล่ตาม การมีทักษะในการควบและบังคับม้าสูง ทำให้ทหารเจ็งกิสข่านมีชัยอย่างง่ายดาย

จนเจงกิสข่านสามารถครอบครองดินแดนที่มีอาณาบริเวณกว้างขวางตั้งแต่ทะเลดำ (Black Sea) จนถึงทะเลเหลือง (Yellow Sea) และทุกหนแห่งที่กองทัพมองโกลเดินทางถึง กองทัพก็ได้นำอารยธรรมของถิ่นนั้นมาผสมกับอารยธรรมตนเช่น นำอารยธรรมและเทคโนโลยีของจีน และอิหร่านมาใช้ มีการสร้างปืนใหญ่ให้มีประสิทธิภาพในการยิงสูงขึ้น และเมื่อกองทัพเจ็งกิสข่านพิชิตเอเชียกลาง การติดต่อค้าขาย และแลกเปลี่ยนสินค้าเกษตรกรรมที่เกิดขึ้นทำให้เจ็งกิสข่านสามารถนำชาวนาจีนมาช่วยทำชลประทานของชาวมองโกลได้หลายโครงการ”

ม้ามองโกลคุง

ม้ามองโกล

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Equus Ferus Przewalskii

    ลักษณะ : ภาษามองโกล เรียกว่า ทากี (Thaki) อีกชื่อหนึ่งคือ ม้าป่าเปรวาสกี้ (Przewalski) โดยตั้งตามนักภูมิศาสตร์ชาวรัสเซีย นิโคไล เปรวาสกี้ ซึ่งได้สำรวจและบันทึกเรื่องของม้าป่าพวกนี้เป็นครั้งแรกเมื่อปี ค.ศ.1881  

    ม้าป่ามองโกลจัดเป็นสายพันธุ์ย่อยของม้า โดยม้าเป็นสัตว์ที่มีเพียงชนิดเดียวในกลุ่มของมัน ซึ่งถือเป็นหนึ่งในสองสายพันธุ์ย่อยของม้าป่าแท้ที่มีในโลกโดยอีกสายพันธุ์หนึ่งคือม้าป่าทาปันของยุโรป มันสูงที่ไหล่ราวหนึ่งเมตรสี่สิบเซนติเมตร คอสั้น หนา ขนสีน้ำตาลแกมเหลืองโดยจะมีสีเข้มบริเวณหลังและไล่สีอ่อนลงมาจนเป็นสีขาวตรงบริเวณท้อง และมีสีดำตรงขาส่วนล่าง ในฤดูหนาวจะมีขนยาวและจะผลัดเป็นขนสั้นในฤดูร้อน